مغزِ حرافِ دردسرساز!

به قول فهیم عطار، مغز، بیشتر از دهان حرف می‌زند! و این، کار دست آدم می‌هد. آدم باید سرش را با چیزی گرم کند. حالا با هر چیزی. حتی با چیزهای بیهوده! دقیقاً به همین خاطر است که باید به مدرسه رفت. به دانشگاه رفت. شغل پیدا کرد. کار کرد. وام گرفت. ماشین خرید. خانه خرید. ازدواج کرد. صاحب فرزند شد. باید از کله‌ی سحر تا بوق سگ، سگدو زد. باید نوشید. باید خوابید! خلاصه نباید گذاشت مغز بیکار بماند تا با خودش حرف بزند و کار دست آدم بدهد!

تهش که چی؟!...

"فهیم عطار" در پست "524" لحظه‌ی پذیرش و تسلیم را لحظه‌ای شیرین معرفی می‌کند؛ و در ادامه می‌نویسد: «در طول زندگی قرار است برای یک چیزهایی بجنگم که قرار نیست بهشان برسم و یک جایی باید تسلیم بشوم و آن وقت است که باید از ثانیه به ثانیه‌ی این نقطه‌ی تسلیم لذت ببرم». او آن را «غمِ شیرینِ پذیرشِ باخت» توصیف می‌کند. پستِ جالبی‌ست. بخوانید.

içelim

تقدیرمان این بود. تسلیم شدیم. بیا بنوشیم...

دخترم...

به سلامتیِ دختری که ندارم...