پس از فروپاشی شوروی و باز شدن مرزها، به علت زندگی در موقعیت جغرافیایی مرتبط، در جریان سرازیر شدن کالاهای ساخت آن کشور به ایران بودم. به صراحت می‌توانم بگویم بیشترِ کالاها و لوازم و قطعات تولید شده در آن کشور، از نظر جهانی و از لحاظ و ظاهری و باطنی، بی‌کیفیت‌ترین در نوع خود بودند. از صنایع سنگین گرفته تا صنایع سبک؛ از خودروهای اُواز و ولگا و موتورسیکلت ایژ گرفته تا جاروبرقی چایکا و ده‌ها و بلکه صدها عنوان کالا و لوازم ریز و درشتِ دیگر که هیچ‌کدام کیفیت و دوام کافی و حتی لازم را نداشته و همگی، مهمان چند ماه و نهایتاً 1 یا 2 سال بودند. گاهی فکر می‌کنم که این‌ها، چطور فضاپیما هوا می‌کردند! که از قدیم گفته‌اند: مشت، نمونه‌ی خروار است.
پی‌نوشت:
در بین وسایل وارده، رادیو کابلی هم وجود داشت که مخصوص استفاده در کشور شوروی و مختص شنیدن رادیو(های) داخلی‌شان بود؛ که البته در ایران، به وسیله‌ای بی‌مصرف تبدیل می‌شد. فکر می‌کنم داشتنِ رادیو در شوروی، ممنوع بوده است!
