امروز بعد از خواندن مطلبی در این وبلاگ، موضوعی برایم فاش شد که کمتر به آن فکر کرده‌ام. من در طول زندگی، فرصت‌های اذیت کردنِ دیگران را از دست داده‌ام! در کودکی در لابه‌لای بازی‌ها و دل‌مشغولی‌هایم در خانه، حیاط و پشت‌بام و روی دیوار(!) و در بزرگسالی در کشاکش زندگی. متاسفانه یا خوشبختانه در وجود من، مرضی به نام اذیت و آزار وجود نداشته. اذیتی هم اگر بوده، متوجهِ خودم بوده است.