بچه را باید نه خیلی باتربیت و نه خیلی بیتربیت بزرگ کرد! بهتر است با فرهنگِ حدِ وسطِ جامعه و در بهترین حالت، فقط کمی بالاتر از فرهنگ موجود، تربیت داد تا در مواجهه با کاراکترهای مختلف جامعه، نتیجهی مطلوبتری بگیرد. یعنی بتواند با هر نوع شخصیتی، با زبان خودش صحبت کند!
پینوشت:
آدم باید همزمان قابلیت فرشته یا شیطان شدن داشته باشد!!!
گفت: خوشتیپ شدهای.
گفتم: پس حقیقت، همیشه هم تلخ نیست!
پینوشت:
(نیشِ باز+چشمک)
کمی بعد از فراغت از تحصیل و پایان خدمت سربازی شروع شد و کمی قبل از ازدواج تمام شد؛ آغاز و پایانِ به یادماندنیترین، دلچسبترین و بهترین سالهای زندگیام!
پینوشت:
هرچند هر برهه از زندگی، شیرینی و تلخی خودش را دارد؛ اما آن پنج سال، چیزِ دیگری بود...
پیریهراسی یا گراسکوفوبیا (انگلیسی: Gerascophobia) ترسی ماندگار یا غیرطبیعی از افزایش سن یا پیر شدن است. پیری هراسی جزو هراسهای ویژه محسوب میشود. این هراس میتواند به دلیل نگرانی شخص در خصوص تنها شدن و عدم توانایی در نگهداری و مراقبت از خود، ایجاد شود. شخصی که دچار این هراس است، ممکن است جوان و سالم باشد. این ترس شامل ترس از آینده و ترس از نیازمند شدن به دیگران برای انجام امور روزمره است. بسیاری نیز این ترس را دارند که با پیر شدن نقش فعال خود را در جامعه از دست بدهند.
از: ویکیپدیا
پینوشت:
با دیدنِ یک سالمند در یک برنامهی تلویزیونی، این هراس به من دست داد!
با ورزش، سرزندگی، شادابی و تغذیهی سالم، به جنگاش خواهم رفت؛ با انرژی و انگیزه...
تلویزیون دارد ویدیوهای قدیمی و تاریخی را نشان میدهد. جالب است که در قدیم، همه روی سرشان کلاه داشتاند!
تنها کارمندی که دوست ندارد بازنشست شود، کارمندی است که درآمد جانبی روزانهاش، از حقوق ماهیانهاش بیشتر است!
پینوشت:
به دادنِ پول یا مال به کسی برای انجام کارِ ناحق، رشوه میگویند.
لحظاتِ فاخرِ تنهایی و سکوت با چاشنی موزیک آرام...
پینوشت:
رادیو SlowTürk
اجرای مشترک یک ترانه توسط دو خواننده از دو ملت، باعث دوستی و نزدیکی بیشترِ ملتهایشان میشود.
منتظر سبز شدنِ چراغ راهنمایی هستم. رانندهی ماشینی که کنارِ ماشینام ایستاده، نایلون خوراکی را از پنجره به بیرون میاندازد؛ میخواهم آن را از روی زمین بردارم و به نشانهی اعتراض، به داخل ماشیناش بیاندازم؛ اما وقتی بیشتر دقت میکنم، میبینم یک وانتِ قراضه و فرسوده که از قیافهی خسته و ظاهرِ ژولیدهی راننده هم مشخص است که از کلهی سحر تا بوق سگ، کار میکند. مطئناً اجارهنشین هم هست با کلی قرض و قوله و بدهی و قسط و شاید یک خانمِ فلکزده و دو سه بچهی قد و نیم قد هم دارد! با خودم میگویم، این اوضاعاش، دیگر جای اعتراض به او باقی نمیگذارد؛ اگر اعتراضی هم هست، باید از طرف او باشد، نه از طرف دیگران. آشغال را از روی زمین برمیدارم و میگذارم داخل ماشینام و به راه خودم ادامه میدهم...
پینوشت:
هرچند فقر، توجیهی برای بیفرهنگی نیست، اما فشارِ فقر از یک مرحلهای به بعد دیگر همه چیز را تحت تاثیر خود قرار میدهد.
