نمی‌توانم، راحتیِ جانم!

یک وقت‌هایی برای این‌که خودت را راحت کنی، به خودت می‌گویی: نمی‌توانم!

Conversion

چاله‌های خیابان‌ها را طوری پر می‌کنند که تبدیل به تپه می‌شوند!

پیام

ماهی‌های لجن‌خوار و کف‌خوار که نقش‌های مهمی در اکوسیستم آکواریوم ایفا می‌کنند، همیشه تنها، منزوی و گوشه‌گیر هستند و نسبت به ماهی‌های دیگر، کمتر می‌شود آن‌ها را در محیط آکواریوم دید. احساس می‌کنم این موضوع، حاوی یک پیام است.

درِ توالت!

می‌گفت: «هر وقت در خانه تنها بودیم و موقع رفتن به توالت، درِ توالت را بستیم، آن‌وقت توانسته‌ایم یک قدم به دروازه‌های تمدن نزدیک‌تر شویم.»

بی‌ملاحضه‌گان!

ساعت شروع کاری ادارات 6:30 اعلام شده است. ساعت 7 است؛ کارکنان در حال تناول صبحانه هستند. هر ارباب رجوعی هم که وارد اداره می‌شود، با ترش‌رویی ایشان مواجه می‌شود! چون از نظر آن‌ها، این اربابان رجوع، وقت‌نشناس و بی‌ملاحظه هستند!

بگذار و بگذر...

اگر این‌طور فرض کنیم که در محل کار و حتی در بعد وسیع‌تر، در جامعه، عده‌ای هستند که اختلال‌های روانی داشته و افکار، گفتار و رفتارِ بیمارگونه‌ای دارند، و در مواجهه با چنین افرادی، از نوعِ برخوردشان با ما ناراحت نشده و عکس‌العمل شدیدی نشان ندهیم، هر روز از کلی درگیری لفظی و حتی فیزیکی، جلوگیری خواهیم کرد. شیوه‌ی من در مواجهه با چنین افرادی، سکوت توام با کمی لبخند است. در واقع من این افراد را به حال خود می‌گذارم و می‌گذرم.

بس عجیب!

گوجه فرنگی داخل کیسه‌ی پلاستیکی، روی آهنِ داغِ پشتِ وانت و زیر نور مستقیم آفتاب، یک هفته هم که بماند، تر و تازه است؛ اما فقط کافی است از این شرایط نجات‌شان بدهی و بخری و بی‌آوری بگذاری داخل یخچال؛ بعد از چند ساعت له و لورده و گندیده‌اش را باید تحویل بگیری! البته بی‌انصافی هم اگر نکنیم، می‌شود از بین 5 کیلو گوجه، چند تایی را که فقط می‌توانند مصرف املت داشته باشند را از بین‌شان پیدا کرد!!!

معدن ویتامین‌ها!

در رادیو، طوری روغن مایع و و غنی شدن‌اش با ویتامین‌های گوناگون را تبلیغ می‌کند که آدم می‌خواهد هر روز ناشتا یک بطری از آن را سر بکشد!

فقط دسترسی‌اش را نداریم، وگرنه...

دوچرخه‌اش را کنار خیابان پارک کرده و رفته تمامی سیب‌های درخت سیبی که داخل بلوار کاشته شده را چیده و ریخته داخل کیسه‌اش! یعنی حتی یک سیب هم روی درخت باقی نگذاشته! آن‌وقت انتظار دارد آن بالادستی‌ها، همه‌ی منابع بالادست‌ها را برای خود نچینند!

پاشنه‌کش!

این آدم‌هایی که همیشه در جیب‌شان(حتی به عنوان جاکلیدی) یک پاشنه‌کش دارند را گاهی درک می‌کنم!

پی‌نوشت:
اندراحوالات له شدن انگشت اشاره، موقع پوشیدن کفش بعد از پایان مهمانی و در زمان خداحافظی از میزبان!